Qu’i avè un còp un lop qu’avè gahat ua aolha. E se l’avè benlèu tota chapada, li’n demorava pas mès qu’ua giga, quan se va avisar d’ua lustror que clarejava hens la nueit, lunh, lunh, au hons de la lana : qu’èra la lua que vadè ; puntejava au radis deu broc.- Tè ! ce ditz la bèstia, n’i a que hèn huc, lahòra ! Se n’aprofitavas ? Qu’as entenut diser que la carn de chòca qu’ère mèi minjativa cueita que cruda : adara que vas saber s’es vrai.
E que se sèita aquí suu cuu, tot quilhat, se bota a har arrajar la soa giga, plan parada de cap en ‘queth chac de huc. De temps en temps, balhava un nhac.
- He ! ce disè, tròbi pas guaire diferença. Hèm còier !
E s’i tornava mèter. La virava d’un estrem, la virava de l’aut. E totjamei que gostava. Hit atau ua bèra pausa.
- Bò! Bò! Ce ditz per la fin, m’en harti! E ! seri enqüera aci doman matin! Tot açò son pegaus. Sui com pair, tant l’estimi cruda que cueita.
E s’avalèt son tròç de vianda, e se n’anot, per sus la lana, cercar d’autas plegas. E qu’a totjamèi contunat de minjar la vianda cruda.
Crosic-crosac
Mon conde acabat.
Félix Arnaudin
E s’i tornava mèter. La virava d’un estrem, la virava de l’aut. E totjamei que gostava. Hit atau ua bèra pausa.
- Bò! Bò! Ce ditz per la fin, m’en harti! E ! seri enqüera aci doman matin! Tot açò son pegaus. Sui com pair, tant l’estimi cruda que cueita.
E s’avalèt son tròç de vianda, e se n’anot, per sus la lana, cercar d’autas plegas. E qu’a totjamèi contunat de minjar la vianda cruda.
Crosic-crosac
Mon conde acabat.
Félix Arnaudin
